PONIKŁO BŁOTNE (HELEOCHARIS PALUSTRIS (L.) R.et Sch., synonim: Scirpus eupaluster Lind. fil.) Rodzina: turzycowate (Cyperaceae)
Jest to roślina trwała o łodygach wyrastających szeregami z czołgających się kłączy. Łodygi wysokości 10—100 cm są ciemnozielone, prosto wzniesione, w przekroju obłe, z licznymi komorami powietrznymi. U dołu łodygi znajdują się liście zredukowane do brunatnoczerwonych, połyskujących pochew.
Na szczycie łodygi znajduje się jeden podłużnie jajowaty, ostro zakończony kłos, składający się z kwiatów wyrastających w kątach łuseczek zwanych przysadkami. Przysadki mają kształt jajowaty i zabarwione są brunatno, z białym obrzeżeniem i zieloną smugą na grzbiecie. Najniższa przysadka obejmuje swą nasadą połowę szerokości kłosa. Jest to cecha pozwalająca na odróżnienie tego gatunku od ponikła 1-przysadkowego (Heleocharis uniglumis (Link), Sehult., synonim Scirpus uniglumis Link.), występującego na podobnych stanowiskach, lecz mającego najniższą przysadkę znacznie szerszą, obejmującą 2/3 lub całą szerokość kłosa. W kącie każdej przysadki wyrasta obupłciowy kwiat z nikłym, prostym okwiatem niezróżnicowanym na kielich i koronę; składa się on z 3—1 wstecznie ząbkowanych szczecinek. Słupek o 2 znamionach otoczony jest 3 pręcikami. Zapylanie odbywa się przez wiatr.
Okres kwitnienia trwa od maja do września. Owoc jest niewielki (ok. 2 mm długości), odwrotnie jajowaty, spłaszczony, barwy jasnobrunatnej.
Ponikło błotne występuje pospolicie w całym kraju przy brzegach wód zarówno na torfie, jak i na glebach mineralnych. Odgrywa wielką rolę przy zarastaniu zbiorników wodnych. Tworzy czasem lite skupienia. Jest gatunkiem kosmopolitycznym — występuje na całym świecie.
