TURZYCA PROSOWATA (CAREX PANICEA L.)
Rodzina: turzycowate (Cyperaceae)
Turzyca prosowata jest niewielką rośliną o wysokości 15—40 cm, tworzącą długie, pełzające rozłogi. Łodygi jej są gładkie, ulistnione tylko w dole.
Liście z sinym nalotem, matowe o jasnobrunatnych pochwach.
W górnej części łodygi osadzone są 3 walcowate kłoski: na szczycie kłosek męski, niżej 2 oddalone od siebie luźnokwiatowe kłoski żeńskie, wyrastające z pachwin dużych, liściowatych podsadek. Przysadki kwiatowe są ciemne, lśniące, barwy brunatnej, z jasnym, zielonkawym grzbietem i białym obrzeżeniem. Pęcherzyki jajowate, żółto-zielonawe. Znamiona 3.
Kwitnie w kwietniu i maju.
Występuje pospolicie w całej Polsce na błotach, torfowiskach i podmokłych łąkach. Pospolicie rośnie na wilgotnych pastwiskach, gdzie często wskutek spasania pozbawiona jest łodyżki z kioskami. Łatwo ją wówczas poznać po niebieskawozielonych, sinych liściach. Zasięgiem swym obejmuje prawie całą Europę (z wyjątkiem południa), umiarkowane strefy Azji oraz Amerykę Północną.
TURZYCA POSPOLITA (CAREX FUSCA Bell. et All., synonim: Carex Goodenoughii Gay.)
Rodzina: turzycowate (Cyperaceae)
Ta niewielka turzyca o wysokości wahającej się od 10 do 50 cm, barwy szarozielonej, tworzy dość luźne darnie. Łodygi jej są prosto wzniesione, czasem lekko przegięte lub podnoszące się, mniej więcej długości liści. Dolne pochwy liściowe są połyskujące, brunatne lub ciemnoczerwone.
Kłosek męski, zwykle jeden, osadzony jest szczytowo, pod nim znajdują się 2—4 walcowate kioski żeńskie, siedzące lub na bardzo krótkich szypułkach. Przysadki kwiatowe brunatnoczarne z zielonym grzbietem. Pęcherzyki zielone, okrągławe z 2 znamionami. Podsadki nie przewyższają łodygi i są węższe od liści.
Czas kwitnienia przypada na maj i czerwiec. Turzyca pospolita tworzy mieszańce z turzycą sztywną, zaostrzoną i kilkoma innymi.
Występuje w całej Polsce na wilgotnych łąkach, zarówno na gruncie mineralnym jak i na torfie, tworząc miejscami prawie czyste łany. Poza tym rośnie w zarastających, starych dołach potorfowych oraz na brzegach rowów odwadniających, stawów i jezior. Poza Europą (z wyjątkiem pewnych obszarów na południu) rośnie w zachodniej części Azji, w Ameryce Północnej i w Australii.
TURZYCA SZTYWNA (CAREX HUDSONII Hennel, synonim: Carex stricta Good.)
Rodzina: turzycowate (Cyperaceae)
Łodygi i liście tej turzycy są bardzo sztywne i szorstkie. Cała roślina jest barwy sinozielonej, dorasta do 120 cm wysokości i tworzy duże i bardzo zbite kępy.
Kłoski męskie w liczbie 1—2 umieszczone są na szczycie łodygi, pod nimi znajdują się 2—4 cylindryczne kłoski żeńskie. Przysadki są brązowoczarne z zielonym grzbietem. Płaskie pęcherzyki ułożone są w kłosku dachówkowato. Są one barwy szarozielonej. Przez otwór dzióbka każdego z nich wychylają się 2 znamiona. Pod kioskami znajdują się krótkie podsadki.
Kwitnie w kwietniu i maju. Tworzy mieszańce z turzycą pospolitą.
Występuje pospolicie na niżu przy brzegach zarastających zbiorników wodnych, tworząc tu wielkie, zbite kępy o średnicy do 1 m i wysokości sięgającej 90 cm. Często osiedla się w płytkich dołach potorfowych z niezarośniętym lustrem wody lub na progach dołów. Zasięgiem swym obejmuje prawie całą Europę (z wyjątkiem dalekiej północy i krajów śródziemnomorskich). Występuje również w Algierze i na Kaukazie.
