Salix daphnoides – Wierzba wawrzynkowa. Pochodzi z Europy i Azji. W Polsce rzadko spotykana w stanie dzikim. Duży krzew lub małe drzewko, rzadko dorasta do 10 m. Pędy wiśniowobrązowe, pokryte sinym nalotem. Liście lancetowate, długości do 10 cm. Kwitnie wcześnie, jest miododajna, bazie długości 3 cm.
Najcenniejszą w zdobnictwie jest odmiana S. daphnoides 'Pomeranica’ — wierzba wawrzynkowa odm. pomorska. Rośnie krzewiasto, liście węższe i dłuższe niż u gatunku, kwitnie wcześnie, bazie długości 8 cm. Szczególnie ozdobna w stanie bezlistnym, gdyż gałązki są pokryte niebieskosinym nalotem. Odmiana ta ma zastosowanie w kompozycjach terenów zielonych, gdyż rośnie szybko, nawet na piaszczystej, jałowej glebie.
Salix elaeagnos — Wierzba siwa. Pochodzi z gór środkowej i południowej Europy oraz z Azji Mniejszej. W Polsce występuje nad potokami w Karpatach. Wysokość do 6 m. Pędy wiotkie, cienkie. Liście lancetowate, długości do 15 cm, filcowato owłosione. Jesienią barwią się na żółto. Dobrze rośnie na glebach wapiennych. Ma duże zastosowanie w kompozycji terenów zielonych. Szczególnie cenną jest S. elaeagnos ,Angustifolia’ — wierzba siwa odm. wąskolistna, przypominająca rokitnik, o wysokości do 1 m.
Salix fragilis — Wierzba krucha. Gatunek rodzimy, pospolity na terenie całego kraju. Pochodzi z Europy i Azji. Wysokość 15-20 m. Korona kopulasta lub kulista, lekka, o średnicy 10-15 m. Pień niski (niekiedy kilka pni), pokryty grubą, spękaną korą. Pędy żółtawozielone, łatwo obłamujące się u podstawy. Liście lancetowate, długości do 16 cm, młode lepkie, z wierzchu błyszczące, ciemnozielone, od spodu sinozielone. Kwitnie równocześnie z rozwojem liści. Bazie męskie długości do 5 cm, żeńskie nieco dłuższe.
Gatunek mrozoodporny, światłolubny, rośnie na różnych typach gleb, zwłaszcza wilgotnych.
Wierzbę kruchą stosuje się powszechnie do zadrzewień śródpolnych, przydrożnych. Szybko rośnie. Bardzo miododajna.
Odmiana S. fragilis ,Bullata’ (var. sphaerica) — wierzba krucha kulista, tworzy niewielkie drzewo, wysokości 4-7 m, o średnicy korony 5-8 m, nadające się do zastosowania w parkach, nad brzegami wód i przy alejkach. Malowniczo wygląda nad wodą. Ze względu na niewielkie rozmiary może być sadzona w sąsiedztwie budynków niskich, przy przystaniach.
Salix matsudana — Wierzba mandżurska. Pochodzi z Chin, Mandżurii i Korei. W Polsce jest wysadzana jej odmiana S. matsudana ,Tortuosa’ — wierzba mandżurska pogięta. Jej gałęzie i liście są poskręcane, pokrój kolumnowy. Jest dość wrażliwa na mróz, oryginalna, ale niezbyt ozdobna w pokroju.
Salix pentandra — Wierzba laurowa. Pochodzi z Europy i Azji. Wysokość do 15 m, często tworzy niższe krzewy. Kora na pniu bruzdowana, szara. Pędy błyszczące, brunatnozielone. Liście eliptyczne, lancetowate, długości do 12 cm, skórzaste, ciemnozielone, błyszczące. Kwitnie w maju wraz z rozwojem liści. Bazie długości do 6 cm, złocistożółte, ozdobne. W Polsce rośnie w stanowiskach wilgotnych, należy do ozdobniejszych wierzb, stosunkowo mało rozpowszechnionych.
Salix purpurea — Wierzba purpurowa. Pochodzi z Europy i Azji. W Polsce pospolita na niżu. Krzew wysokości do 3 m, o wiotkich i elastycznych pędach. Liście prawie naprzeciwległe, długości do 10 cm, z wierzchu ciemne, od spodu sinozielone. Bazie długości do 2 cm, kwitnie przed rozwojem liści.
W zdobnictwie ma zastosowanie odmiana S. purpurea ,Gracilis’ —wierzba purpurowa delikatna (niska) — krzew wysokości 1-1,5 m, o cienkich wiotkich gałązkach, liściach węższych niż u gatunku. Nadaje się na niskie żywopłoty.
Salix viminalis — Witwa, konopianka. Pochodzi z Europy i Azji, u nas pospolita na niżu. Wysokość do 3 m. Tworzy szerokie krzewy. Pędy długie i elastyczne, ciemnoszare, owłosione. Liście równowąskie, długości do 25 cm, niepiłkowane. Kwitnie przed rozwojem liści w marcu-kwietniu. Ozdobna z liści. Jedna z najlepszych wierzb koszykarskich, stosowana na faszynę. Dobrze znosi zalewanie wodą.
