BORÓWKA BAGIENNA (VACCINIUM ULIGITSOSUM L.)
Rodzina: wrzosowate (Ericaceae)
Borówka bagienna, zwana również borówką pijanicą lub łochynią, jest drobnym krzewem, rzadko tylko osiągającym 1 m wysokości. Gałązki jej są obłe, brązowawe, wyraźnie różniące się od zielonych i kanciastych gałązek borówki czernicy. Sino-zielone, matowe, podłużnie jajowate liście opadają na zimę.
Kwiaty skupione są po kilka na końcach gałązek. Mają one dzbaneczkowatą, różowawą koronę, złożoną z 4—5 zrośniętych ze sobą płatków. Wewnątrz kwiatu znajduje się 8 — 10 pręcików z żółtymi pylnikami. Słupek dojrzewa później niż pręciki, wskutek czego nie dochodzi do samozapylenia.
Czas kwitnienia przypada na maj i czerwiec.
Owocem jest kulista lub gruszkowata, sinoczarna jagoda. Miękisz jej ma barwę zielonkawą, w przeciwieństwie do ciemnoczerwonego u borówki czernicy. Jagody borówki bagiennej są jadalne i mają przyjemny, słodkokwaskowaty smak. Są one zjadane przez różne ptaki, a nasiona ich wydalane są wraz z kałem.
Borówka bagienna rośnie w całej Polsce, obficiej na niżu, rzadziej w górach. Występuje na torfowiskach wysokich i przejściowych. Lokuje się zwykle na wyniesieniach wokół drzew i na szczytach kęp torfowców. Bardzo często spotkać ją można w zatorfionych lasach sosnowych lub na okresowo podtapianych wrzosowiskach. Występuje w postaci mniejszych lub większych kępek, czasem tworzy gęste zarośla. Zasięgiem swym obejmuje północne części Europy, Azji i Ameryki Północnej.
