MANNA JADALNA (GLYCERIA FLUITANS (L.) R. Br.)
Rodzina: trawy (Gramineae)
Manna jadalna sprawia wrażenie dość. niskiej rośliny, minio że pęd jej osiąga długość 120 cm, ponieważ źdźbła jej pokładają się zwykle na ziemi lub pływają po powierzchni wody.
Liście jej są dość szerokie (8—10 mm) o płaskich, trawiastozielonych blaszkach, ze sztywnym, długim języczkiem i spłaszczonymi pochwami liściowymi.
Wiecha jest bardzo długa i wąska, po przekwitnieniu ściągnięta, w czasie kwitnienia (od maja do jesieni) o odstających gałązkach. Kłoski są wałeczkowate i długie (do 2 cm). Pylniki mają barwę fioletową.
Owoc jest duży (ok. 3 mm długości), brązowy, jadalny. W dawnych czasach ziarniaki manny spożywano jako kaszę, która przez długi czas była w powszechnym użyciu i stanowiła, obok zbóż uprawnych, przedmiot handlu. Jeszcze do połowy XIX wieku eksportowano ją od nas za granicę. Zbioru manny dokonywano zwykle rankiem, kiedy jeszcze nie obeschła rosa, po czym po wysuszeniu obrabiano ją na kaszę. Kasza z manny przyrządzana zwykle z mlekiem lub z masłem stanowiła pożywny i smaczny pokarm.
W Polsce manna jadalna jest pospolitą trawą na niżu i w górach po regiel dolny. Rośnie nad brzegami wód, w rowach odwadniających i w zarastających dołach potorfowych. Występuje w całej Europie, na Kaukazie, w Azji, w Maroko, w obu Amerykach oraz na Tasmanii.
