Świerk biały „Echiniformis” (Picea glauca ‚Echiniformis’) to karłowa odmiana świerka białego, która charakteryzuje się zwartym pokrojem i powolnym wzrostem. Jest doskonałym uzupełnieniem rabat i wrzosowisk.
Świerk „Echiniformis” posadzony w odpowiednich warunkach nie jest trudny w uprawie , co nie oznacza że iglak wystarczy tylko posadzić. Roślina ta wymaga podlewania, nawożenia, przycinania, a pozostawiona bez opieki może chorować.
Wygląd
„Echiniformis” to odmiana karłowata świerka białego, która charakteryzuje się dużą mrozoodpornością. Jest to iglak wolno rosnący, którego przyrosty roczne wynoszą 2 cm, wyniku czego po 10 latach osiąga około 30 cm wysokości i szerokości. Prócz kształtu, odmianę świerka białego wyróżniają także igły są stalowo-zielone, a młode przyrosty w kolorze żywej zieleni. Często ze względu na wygląd igieł świerk biały przypomina jodłę.
Stanowisko i uprawa
Świerki białe lubią stanowiska słoneczne lecz także mogą rosnąć w lekkim półcieniu, gdyż w cieniu bardzo źle się rozwijają, gubią igły i często chorują. Nie są wybredne co do podłoża, lecz najlepiej i najzdrowiej rosną w wilgotnych i żyznych glebach. Młode rośliny z płytkim systemem korzeniowym wymagają stanowiska umiarkowanie wilgotnego. Starszym drzewom dzięki silnie rozwiniętym i głębokim systemem korzeniowym, nie straszne są susze i mniej żyzne gleby.
Podobnie jak w wypadku innych karłowych świerków duże zagrożenie stanowią przędziorki, które mogą doprowadzić do straty znacznej części igliwia.
Zastosowanie
Odmiana „Echiniformis” to jedna z najpiękniejszych i najczęściej uprawianych form świerka. Ze względu na małe rozmiary i ciekawy pokrój roślina ma wiele zastosowań: od rabat mieszanych, wrzosowisk, kompozycji w skrzyniach balkonowych po skalniaki a także dobrze komponuje się z innymi karłowymi świerkami.
Rośliny mogą być natomiast sadzone także w miastach, gdyż całkiem dobrze radzą sobie z zanieczyszczonym, miejskim powietrzem.
