SZALEJ JADOWITY (CICUTA VIROSA L.)
Rodzina: baldaszkowate (Umbelliferae)
Bylina ta tworzy bulwiaste kłącze o licznych, dużych komorach powietrznych, ułożonych jedna nad drugą; z kłącza wyrastają liczne, włókniste korzenie. Pusta wewnątrz, gałęzista łodyga dorasta do 120 cm wysokości. Liście są wielkie, dolne — długoogonkowe, podwójnie (czasem potrójnie) pierzasto złożone, o odcinkach lancetowatych, brzegiem piłkowanych, górne — krótkoogonkowe lub prawie siedzące, mniej podzielone.
Kwiatostany w postaci baldachów złożonych wyrastają na szczycie łodygi i jej rozgałęzień. Okryw brak, okrywki szczecinowate, zwisłe. Kwiaty są małe, o białej koronie, złożonej z 5 nie zrośniętych ze sobą płatków, których końce zagięte są ku środkowi kwiatu. Dolny, 2-szyjkowy słupek okala 5 pręcików.
Okres kwitnienia trwa od czerwca do sierpnia. Zapylaczami są owady, znajdujące nektar obficie wydzielany z miodników umieszczonych nad zalążnią.
Po przekwitnieniu tworzy się suchy owoc: rozłupka, rozpadająca się na 2 bruzdkowane owocki. W żeberkach ich znajduje się luźna, gąbczasta tkanka, ułatwiająca im pływanie po wodzie. Owocki zawierają kanały z olejkiem eterycznym.
Szalej jadowity jest rośliną bardzo silnie trującą.
W Polsce rośnie pospolicie na niżu i pogórzu. Na torfowiskach występuje w rowach odwadniających i dołach potorfowych. Najczęściej rośnie bezpośrednio w wodzie. Zasięgiem swym obejmuje północną i środkową Europę (na południu rzadki lub wcale nie występuje) i umiarkowane strefy Azji. Bardzo blisko z nim spokrewniony gatunek Cicuta maculata rośnie w Ameryce Północnej.
