TURZYCA (CAREX L.)
Rodzina: turzycowate (Cyperaceae)
Rodzaj ten obejmuje olbrzymią ilość gatunków, z których w Polsce występuje około 90. Są to byliny, tworzące rozłogi luli mające postać kępkową. Liście ich są zazwyczaj dość długie o równowąskiej blaszce, która tworzy u dołu zrośniętą pochwę. Pęd w przekroju trójkątny, bez kolanek, różni się wyraźnie od obłego, opatrzonego kolankiem źdźbła traw.
Kwiaty turzyc są rozdzielnopłciowe i pozbawione okwiatu. Męskie składają się z 3, wyjątkowo z 2 pręcików. W kwiatach żeńskich znajduje się słupek o 3 lub 2 znamionach, otoczony mniej lub więcej rozdętym pęcherzykiem, zakończonym dzióbkiem, przez który wychylają się na zewnątrz znamiona. Pod każdym kwiatem znajduje się łuskowata przysadka. Kwiaty męskie i żeńskie zgrupowane są albo w oddzielne kioski męskie i żeńskie, przy czym męskie umieszczone są wyżej, albo też występują w kioskach obupłciowych, lecz wówczas górna część zawiera kwiaty innej płci niż dolna. Zapylanie odbywa się przez wiatr. Pręciki, podobnie jak u traw, są długie, zwisające i produkują wielkie ilości pyłku, znamiona zaś są rozczapierzone i wychylają się z kłoska.
Owocem jest soczewkowaty lub 3-ścienny orzeszek, odpadający wraz z pęcherzykiem. Lekkie pęcherzyki wraz z owockami rozsiewane są przez wiatr lub wodę, a nawet przez zwierzęta, do których sierści mogą się one przyczepiać.
Turzyce występują przeważnie w umiarkowanych i chłodnych strefach kuli ziemskiej, zarówno na niżu, jak i w górach. Strefy tropikalne, z wyjątkiem okolic górskich, są ich pozbawione. Turzyce występują masowo na podmokłych łąkach torfowiskowych oraz przy brzegach wód, odgrywając olbrzymią rolę w procesie zarastania zbiorników wodnych. Występują one w różnych zespołach roślinnych, tworząc czasem 1-gatunkowe, gęste skupienia.
Jako pasza nie przedstawiają większej wartości, a nawet niektóre gatunki są wręcz dla bydła szkodliwe.
Turzyce są jednymi z najważniejszych roślin torfotwórczych. Zwykle najlepiej zachowują się w torfie ich korzonki, mające bardzo charakterystyczny wygląd; na powierzchni korzonków znajdują się liczne wyrostki, tworzące rodzaj mniejszych lub większych sęczków. Kształt ich jest w zależności od gatunku różny, tak że mogą nawet służyć jako cecha rozpoznawcza przy oznaczaniu gatunków.
