Topola
Populus nigra — Topola czarna (T. nadwiślańska, sokora). Pochodzi z Europy i Azji. Wysokość ok. 30 m. Korona szeroka, rozłożysta, o średnicy 15 – 20 m, o grubych konarach. Pień stosunkowo niski, pokryty głęboko bruzdowaną, ciemną korą, często z guzowatymi naroślami, z których wyrastają odrosty. Młode pędy żółtawobrązowe, następnie popielate, obłe. Pąki lepkie, wydłużone, ostro zakończone, przylegające lub lekko odchylone. Liście na długopędach szerokotrójkątne, na szczycie zaostrzone, długości do 12 cm, na krótkopędach romboidalne. Młode liście zielone. Owocostany długości do 12 cm. Na wiosnę wcześnie rozwija liście, porażane często przez rdzę.
W Polsce rośnie na terenach nadrzecznych. Dawniej należała do ważniejszych gatunków, wysadzanych w krajobrazie otwartym, obecnie zastępowana przez ozdobniejsze mieszańce.
Często jest stosowana P. nigra ,Italica’ (P. fastigata, P. italica) — Topola włoska. Pochodzi z Azji Mniejszej. Wysokość do 25 m, średnica korony 2-4 m. Pień niski, pokrój wąski, kolumnowy, gałęzie boczne skierowane ku górze. Liście ma drobniejsze od gatunku, wcześniej się rozwijają wiosną, dłużej zachowują barwę zieloną jesienią. Jest to jedna z piękniejszych topoli, urozmaicających krajobraz zarówno miejski jak i wiejski. Na glebach suchych, jak również podmokłych rośnie źle i często ginie. Udaje się na glebach przeciętnych, żyje krótko, często już po’30 latach zasycha od wierzchołka. Ma duże zastosowanie przy ochronie od wiatrów, jako drzewo szpalerowe oraz w pasach trawnikowych przy ulicach.
Populus x robusta — Topola bujna (T. niekłańska). Jest mieszańcem rozpowszechnionym w Polsce przez szkółki w Niekłaniu. Wysokość do 30 m. Odznacza się bardzo szybkim wzrostem, tworzy prosty pień, bez sęków oraz regularną, stożkowatą koronę. Pędy jej są kanciaste. Liście trójkątne, z długim, ostro zakończonym wierzchołkiem, u podstawy ścięte lub zaokrąglone, grube, piłkowane, długości do 10 cm.
Topola bujna jest jednym z lepszych drzew do zadrzewień parkowych i osiedlowych, wiosną szybko wypuszcza czerwonobrązowe, następnie zieleniejące liście. Drzewo odporne na choroby.
Populus simonii — Topola Simona (T. chińska). Pochodzi z północnych Chin. Wysokość do 20 m. Tworzy kopulaste korony o średnicy 6-10 m, z wiotkimi zwisającymi pędami, o czerwonobrązowej barwie. Kora na pniu, nawet starszych okazów, gładka, jasnoszara, zbliżona do kory osiki Pąki długie, zaostrzone, lepkie. Pędy silnie rosnące, ostro żebrowane, kanciaste. Liście eliptyecznoromboidalne, długości do 15 cm, wcześnie rozwijające się na wiosnę, od góry zielone, połyskujące, od spodu szarobiaławe. Ogonki liściowe czerwone.
Topola Simona należy do ozdobniej szych topoli, o zwisłym pokroju korony. Mało wybredna na glebę. Ma zastosowanie jako drzewo parkowe i alejowe. Jej wadą jest mała odporność na raka.
Populus simonii 'Fastigiata’ — Topola Simona odm. stożkowa. Wysokość do 15 m. Korona średnicy 3-6 m, rośnie szybko, tworząc często wielopniowe drzewa. Żyje krótko, czasem przemarza. Jest stosowana na szpalery swobodnie rosnące. Należy do malowniczych drzew alejowych.
Populus tremula — Osika. Pospolite drzewo naszych lasów, o wysokości 15-20 m, średnicy korony ok. 10 m. Liście zaokrąglone, nierówno ząbkowane, na długich, spłaszczonych ogonkach, poruszające się na wietrze. Kwitnie w marcu-kwietniu. Wydaje odroślą korzeniowe. Osika jest gatunkiem mrozoodpornym i światłolubnym. Ma ona małe wymagania siedliskowe, może mieć zastosowanie w zadrzewieniach krajobrazowych wraz z brzozą. Drewno osiki służy do wyrobu zapałek.
