ŚWIBKA BŁOTNA (TRIGLOCHIN PALUSTRE L.)
Rodzina: bagnicowate (Scheuchzeriaceae)
Bylina ta, o pełzającym kłączu i cienkiej, długiej (do 30 cm) łodydze, tworzy tylko liście odziomkowe. Są one wąskie, w przekroju półokrągłe, ułożone w dwóch rzędach opatrzonych pochwą liściową, wskutek czego tworzą w dole rodzaj cebulki. U nasady liścia znajduje się języczek, a w pachwinach liści łuseczki śródpochwowe.
Luźny, groniasty kwiatostan złożony jest z wielu (50) kwiatów osadzonych na krótkich, przylegających do łodygi szypułkach. Kwiaty są drobne, obupłciowe, z 6-działkowym niepozornym okwiatem o żółtozielonych, czasem fioletowo nabiegłych działkach. Pręciki w liczbie 6 dojrzewają później od słupków. Te ostatnie występują po 3 w każdym kwiecie. Szyjki ich są krótkie i zakończone główkowatymi znamionami z długimi, czerwonymi brodawkami.
Kwitnie od czerwca do września.
Owoc po dojrzeniu rozpada się na trzy równowąskie, ostro zakończone rozłupki. Stanowią one pewne niebezpieczeństwo dla bydła, zjedzone bowiem z sianem wbijają się głęboko w wewnętrzne części jamy gębowej.
Świbka błotna rośnie w Polsce na wilgotnych torfowych łąkach, nad brzegami stawów, jezior i w rowach. Pospolita jest zarówno na niżu, jak i w wyższych położeniach górskich. Podobna do niej świbka morska (Triglochin maritimum L.) występuje na łąkach wzdłuż Bałtyku oraz w kilku miejscach w głębi kraju. W przeciwieństwie do poprzedniej jej grono kwiatowe jest gęste, kwiaty osadzone na odstających szypułkach, a owoc rozpada się na 6 rozłupek.
Świbka błotna występuje w umiarkowanych i chłodnych krajach półkuli północnej. W Ameryce Południowej rośnie w Chile, Argentynie i na Ziemi Ognistej.
